Broederschapshuis
Plaats van ontmoeting, bezinning én ontspanning
Begin vorige eeuw werden vanuit de kleine doopsgezinde geloofsgemeenschap een aantal broederschapshuizen gesticht, vaak op afgelegen plekken midden in de natuur. Deze huizen waren plaatsen van ontmoeting, van bezinning én ontspanning.
Studie, verdieping, samenkomen. Een huis waar een mens zichzelf, de ander én God terug kan vinden als deel van dat ene, grote verhaal. Rust en ruimte, even afgekeerd leven van de wereld. De ontmoeting met gelijkgestemden die tegelijkertijd zo verschillend zijn. Een plek waar een vloeiende, tijdelijke, veranderlijke én hechte gemeenschap woont. Een netwerkgemeenschap avant la lettre die zich dwars door alle lokale gemeenschappen heen vormt. Inspirerend, bemoedigend, stimulerend, vormend. Een plek om je horizon te verbreden, jezelf te herijken, terug te vinden, recht gezet te worden.
Hard werken. Eenvoud. Samenwerken. Want corvee was en is een groot goed in deze huizen. Al doende leert men het meest. Van en over een ander, en jezelf. Samen werken, zodat broederschap tussen mensen groeit en draagt. Want ‘één is uw meester, gij zijt allen broeders’.
Dopersduin is precies dát. Een broederschapshuis.
Als doopsgezinden een monastieke traditie zouden kennen, zou het er zo uitzien, waarschijnlijk. Een terrein met slaaphuizen, waar ieder zijn eigen plek heeft om te slapen en zich terug te trekken. Een hoofdgebouw waar geleefd wordt, waar gewerkt wordt, waar altijd mensen zijn om te ontmoeten, om samen te eten. Waar altijd wel werk te doen is, of een kop koffie te drinken. Waar gesprekken als vanzelf een diepere laag bereiken, waar anekdotische verhaallijnen naast elkaar toch ook deel uitmaken van het grotere verhaal dat mensen verbindt.
En ergens achter op het terrein een kleine schuurkerk, verborgen in het groen. Met een veranda waarop je kunt hangen en zijdelings mee kunt neuriën… waar de dagen omlijst worden met een eenvoudige liturgie vol inkeer en verstilling en delen. Waar (als dat weer mag) zeer diverse stemmen, voorzichtig afstemmend, zorgvuldig luisterend, elkaar vinden in een meerstemmig zingen.
Er is een ritme, er is grote vrijheid. Er is altijd werk te doen, er is altijd tijd en ruimte voor een goed gesprek of een wandeling, of een je terug trekken in stilte. Er is een trage vriendelijkheid waartegen de tijd even van je afvalt en je er alleen maar hoeft te zijn. Er is een kleine eeuwigheid waarin jouw leven klein en eenvoudig is, een druppel in een oceaan…. en toch uniek en kostbaar en alleen van jou.
Wat is eigenlijk…?
Regelmatig worden ons vragen gesteld over wat nou eigenlijk een doopsgezind broederschapshuis is. Of meer specifiek: hoe we in Dopersduin invulling geven aan ‘doopsgezind broederschapshuis’.
Naast informatie op de website zullen we ook in een serie video’s proberen vanuit verschillende invalshoeken licht op het thema te laten schijnen. Hieronder alvast de eerste twee.
Doopsgezinde broederschapshuizen in Nederland
In de loop van de jaren zijn er verschillende broederschapshuizen en doopsgezinde groepsaccommodaties geweest, waarvan een aantal nog altijd actief zijn, al dan niet in meer of mindere mate vanuit de doopsgezinde traditie, maar allemaal nog bestuurd door doopsgezinde stichtingen.
Van de ‘grote huizen’, bestaan de broederschapshuizen in Bilthoven en Aardenburg niet meer als zodanig. Fredeshiem bij Steenwijk, en Mennorode bij Elspeet, de kraamkamer der broederschapshuizen in feite, zijn nog altijd in gebruik.
Daarnaast was er een aantal doopsgezinde accommodaties waar groepen op basis van zelfverzorging terecht konden. Bloem en Bos op Texel en Menno’s Pleats in Nijhuizum bijvoorbeeld. Van deze accommodaties zijn op dit moment alleen de twee in Giethoorn nog actief met een doopsgezinde achtergrond. Op Samen 1 vinden nog ieder jaar meerdere kampen plaats van de doopsgezinde kamporganisatie AKC.
